16 oktober 2004 ongeveer...ge waart daar toen met rabbit...en ge had review geschreven alsof het vernissage was...
toch gevonden
LOL, da was die avond dacht ik dat ik met Teck gedraaid heb, hij moest om 7 uur op de vlieger naar Dubai. Hij heeft daar nog den helft van DiJi zijn settijd overgenomen.
Nieuw Rechtsaf
"Henk, wat dacht je ervan om dit weekend eens een vernissage mee te pikken?" Ze sprak me toe met een zeker dédain, vervlochten met haar normale je-ne-sais-quoi houding. De woorden die over haar pruillippen rolden schraapten tersluiks wat glossy lipstick van haar overdadig rijkelijk besmeurde lippen. Ik had het raden naar welke emoties er schuilgingen onder haar dikke laag fond de teint. Vroeg ze me omdat ze dacht dat ik een kandidaat-koper was, of omdat ik een vleugje excentriciteit kon toevoegen aan haar vernissage ?
"We presenteren een mijlpaal in de Vlaamse art world, het ontluikingsmoment van de Nieuw Rechtsaf beweging. Zeker komen, jongeman !" Zonder op mijn antwoord te wachten zwierde ze met haar heupen, draaide ze, haar hakken als scharnieren misbruikend, 180° om haar as en stapte ze er gedecideerd vandoor.
image
imageIk was mijn ontmoeting met Marie-Hélène al vergeten toen ik Vrijdag de officiële uitnodiging toekreeg in mijn emailbox. "Gallerij Spicharonie nodigt je uit op een ontdekkingsreis in het nachtelijke universum van de Nieuw Rechtsaf beweging. De waanzin van de Multidimensionale Multimedialiteit wordt ontleedt ( deze dt faut staat er speciaal om K-Rel te plijzieren ! ) tot op het bot en onderworpen aan de strenge regels van de psycho-analytische diepteroering. Graag een seintje als je niet zou kunnen komen. De gallerijhouders en kunstenaars verwachten je voor een persoonlijke ontmoeting nu zaterdag om 23.30 uur." Meer gemotiveerd door de gratis drank die zou worden geserveerd dan door het artistieke flou besloot ik te gaan. Ik belde naar de Banaansjamaan, de meest esoterische mijner vrienden, met de vraag of hij wou meegaan. "De geur der wierookstokjes vertelt me dat zaterdag een goede dag is om kunstzinnigheid te verkopen" antwoordde hij me vlot.
Zaterdag. Klokslag half elf stapten we door de glazen draaideur de gallerij in. "Jullie zijn een uur te vroeg!" beet een nerveuze Marie-Hélène ons toe die aan de staat van haar kapsel te zien nog duidelijk in de weer was met de voorbereidingen van de vernissage. We keken alle twee als vermoord onschuldig : "ah ? .. euh ... oh we dachten dat het begon om half elf. Nuja, als het echt moet, we kunnen wel eens terugkomen binnen een uur ?" "Och nee, zet je maar aan de kant bij het buffet en drink iets, maar je zal toch een uur moeten wachten voor de opening van de art room." "Maar natuurlijk, sorry voor 't ongemak " riep de Banaansjamaan die al onderweg was naar het buffet. Onze tactiek had weer eens gewerkt : bij de gratis drank zien te raken voor de meute er zich op stort en voor mogelijke tekorten de pret kunnen bederven. Ik had deze gedachte nog niet afgewerkt of ik hoorde de eerste "pop!" al, het zalige geluid van een ontluikende champagnefles.
Een uur later druppelde de gebruikelijke vernissagemeute één voor één de gallerie binnen. Goeleke en Sabine Hilton die met hun vader -- een gerenommeerde Vlaamse artiest -- waren meegekomen, Dokter Vanderdreenen ( verzamelaar ), Pi (investeringsbankier ) Kuifje ( journalist ), Miss Kirrewiet ( art reporter voor Zone 03 ), Dré ( kunstleraar ), Miss Kimmerling ( adviseur bij de Rijkswacht ), Bram Sterckx ( hotelhouder en verzamelaar ) en nog zoveel meer. De Banaansjamaan groette zoals gewoonlijk de vrouwelijke exemplaren met veel enthousiasme en overgoot ze rijkelijk met (andermans) champagne. Om elf uur verscheen Marie-Hélène ten tonele, gecoiffeerd en voorzien van een barokke laag schminck. Haar aangezicht was felgeel op het psychedelische af, ze had zich waarschijnlijk moeten bepoederen in een slecht verlichte ruimte. Of het ging hier om een artistiek statement dat ik niet doorhad. Ze deelde hier en daar haar hand uit, toen ze ook van mij een handkus verwachtte was ik haar te snel af met een diepe révérence zoals alleen Mathilde en Fabiola die vandaag nog mogen ontvangen. " Ach Henk, zotteke" kirde ze me toe, duidelijk in haar nopjes met mijn koninklijke groet. De Banaansjamaan probeerde me na te doen, maar verloor door een overdaad aan Champagne zijn evenwicht en belandde tussen een partij omstaanders die hem nog net wisten op te vangen. "Epilepsie" zo hoorde ik hem verklaren "het overvalt me op de meest gênante momenten."
De Art Room werd geopend. De genodigden stroomden de zaal achter de inkom van de gallerij -- die nu dienst deed als receptieruimte -- binnen. Wij bleven achter, samen met Mister T, die ingehuurd was als security guard. Alsof de Vlaamse onderwereld enige interesse zou vertonen in de tentoongespreide werken. We besloten om de speech te laten voor wat hij was en ons voor te bereiden op het oeverloos gelul dat we zouden moeten aanhoren als de kenners hun mening over de stukken zouden geven. We openden elk nog een fles en lieten de glazen links liggen.
Nieuw Rechtsaf werd vertegenwoordigd door een zestal artiesten. Ik had een gesprek met de enige buitenlander onder hen, Tekhen Slutskaya -- ik spel de naam hier even zoals ik hem verstaan heb. Toen ik hem de schotel met toastjes aanbood deinsde hij achteruit en beet me toe "Vleesslaaf Hobby". Marie-Hélène dook op uit het niets en vertaalde voor me : "Tekhen heeft een vleessla fobie", terwijl ze me wees op de toastjes die inderdaad allemaal belegd waren met vleessla. Zijn uitgestalde werken waren nog het best te omschrijven als magisch-realistisch, of beter nog : psychedelisch-realistisch. De schilderijen bijvoorbeeld deden me denken aan werken van Rembrandt, maar de man die de zaken had ingekleurd was duidelijk onder invloed geweest van LSD. De klodden verf hadden geen enkel respect voor de contouren van de vormen op het schilderij. Nieuw Rechtsaf, ik schat dat de hype een zestal maanden zal duren.
Inmiddels was de Banaansjamaan deel gaan uitmaken van een Nieuw Rechtsaffe installatie. Deze bestond uit twee plastic stoelen die met één of andere hittebron waren aaneengesmolten. Op de linkerstoel, een felgele, zat een plastic figuur met een rok en lang haar in een peinzende houding à la Rodin. Zijn achterwerk ging naadloos over in het zitvlak van de stoel. Op de rechterstoel had de Banaansjamaan plaats genomen en hij was een conversatie begonnen met het beeld naast hem. "Seleniet, mijn vriend, is straf spul! De energie die daar uit komt, ja man !" Toen zijn gesprekspartner niet antwoordde ging hij verder over de kracht van paddestoelen. Zijn conversatie versterkte het algemeen geroezemoes van de gasten die al stilaan begonnen af te druipen.
Natuurlijk bleven wij tot het einde. Tot alle drank van achter het buffet was verdwenen. Mister T lag vredig te slapen op een stoel naast de uitgang, dus namen we de laatste doos Champagne mee naar buiten, een mooie beloning voor een avond oeverloos gezwam.
